อาหารเอโดะเริ่มมีวิวัฒนาการหลากหลายรูปแบบหลังจากที่เอโดะซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างเมืองมุซาชิโนะและอ่าวเอโดะที่ตั้งอยู่ที่ปากแม่น้ำสุมิดะได้กลายเป็นที่นั่งของตระกูลโชกุน โดยแม่น้ำที่หลั่งไหลเข้ามาสู่ส่วนในสุดของอ่าวเอโดะได้นำพาน้ำจากทุ่งนารอบลุ่มน้ำและไหลลงมาตามกระแสน้ำในขณะที่ปลาต่าง ๆ ก็ได้รับอาหารบนสารอินทรีย์ที่อุดมสมบูรณ์จากน้ำแห่งนี้ไปด้วย ด้วยเหตุนี้เอง ในสมัยเอโดะตอนต้น ปลาไหลและปลาไหลยักษ์ที่ได้รับอาหารที่ดี รวมทั้งหอยต่าง ๆ อาทิ หอยกาบและหอยเป็ดจึงเป็นสัตว์ที่สามารถจับได้ในปริมาณมากในบริเวณแม่น้ำอาซากุสะและแม่น้ำฟุกะ

ส่วนของแม่น้ำโอโยโกะที่ไหลไปทางทิศใต้จากพื้นที่เอไตและซากะของโคโตะคุในปัจจุบัน เคยเป็นที่รู้จักกันในชื่อว่าฟุคางาวะอุระ เป็นเมืองประมงที่สามารถมองเห็นเนินทรายเมื่อน้ำลด ทำให้มีหอยชนิดต่าง ๆ เช่น หอยกาบ หอยแข็งเอเชีย และหอยเป็ดให้จับมากมาย ทั้งนี้ บุคคาเคะเมชิ อาหารที่ชาวประมงในเมืองเคยทานบนเรือเป็นอาหารจานด่วน ในปัจจุบันได้มีการพัฒนามาเป็น “ฟุคากาว่าเมชิ” ดังนั้น จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าบุคคาฯ เป็นอาหารง่าย ๆ และสะดวกสบาย แต่ชาวประมงก็ยังนำฟุคากาว่าเมชิมาปรุงให้อร่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้อยู่ดี อย่างไรก็ตาม ฟุคากาว่าเมชิเคยหายไปเป็นระยะเวลาหนึ่งเนื่องจากมลพิษทางน้ำในแม่น้ำและงานถมดิน แต่เนื่องด้วยการจัดตั้งสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการท่องเที่ยวในบริเวณใกล้เคียงและด้วยจำนวนนักท่องเที่ยวที่มาเยือนในพื้นที่มากขึ้น อาหารชนิดนี้จึงถูกรื้อฟื้นคืนมาได้สำเร็จอีกครั้งและยังคงเป็นอาหารพื้นเมืองที่เป็นที่ชื่นชอบของชาวแม่น้ำฟุกะต่อไป

อาหารตะวันตกค่อย ๆ ริเริ่มนำเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นภายใต้ฤกษ์มงคลจากหลักคำสอนเรื่องวัฒนธรรม โดยอาหารสไตล์ตะวันตกถูกเสิร์ฟครั้งแรกในพื้นที่ชุมชนต่างประเทศในอำเภอสึกิจิในช่วงยุคสมัยเมจิตอนต้น และช่วงก่อนปี ค.ศ. 1897 มีร้านอาหารสไตล์ตะวันตกประมาณ 40 แห่งที่สร้างขึ้นในพื้นที่ โดยอาหารที่มีการปรุงเองที่บ้านในปัจจุบัน อาทิ โคร็อกเกะ เนื้อแผ่น และไข่เจียว จะเป็นอาหารที่เสิร์ฟเฉพาะในร้านอาหารเท่านั้นในขณะนั้นจนกระทั่งถึงยุคไทโชที่อาหารเหล่านี้ได้กลายเป็นรายการอาหารที่ปรุงเองที่บ้าน ทั้งนี้ อาหารประเภทต่าง ๆ ตั้งแต่อาหารญี่ปุ่นไปจนถึงอาหารตะวันตกก็ได้ถูกคิดค้นขึ้นในโตเกียวในช่วงยุคสมัยเมจิและไทโช

เนื่องจากพื้นที่รอบ ๆ เมืองโชฟุไม่เหมาะสำหรับการผลิตข้าว เกษตรกรผู้เช่าในช่วงสมัยเอโดะจึงใช้พื้นที่นี้ในการผลิตแป้งบัควีทแทน ซึ่งมักนำเสนอให้กับวัดจินไดจิ โดยเชื่อกันว่าการปฏิบัตินี้เป็นที่มาของ “จินไดจิโซบะ” แป้งบัควีทเป็นแป้งที่บดโดยใช้หินโม่และมีเอกลักษณ์เฉพาะในเรื่องกลิ่นที่หอมสดใส เนื้อสัมผัสที่เหนือชั้น และความดีเลิศ ซึ่งโทกูงาวะ อิเอมิตสึ โชกุนคนที่สามของตระกูลโทกูงาวะ ได้ยกย่องโซบะที่เขากินที่วัดจินไดจิในระหว่างเดินทางเที่ยวดูเหยี่ยว ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้การเพาะปลูกโซบะเริ่มเกิดขึ้นในพื้นที่ของวัด และในเวลาต่อมาเมื่อมีการพัฒนาเส้นทางรถโดยสาร ผู้คนก็ได้เริ่มเดินทางมาเยี่ยมชมความเขียวขจีรอบ ๆ วัดจินไดจิและ สวนพฤกษศาสตร์จินไดกันมากขึ้น โดยบริเวณรอบ ๆ วัดจินไดจิได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมที่ยังคงมีชื่อเสียงด้านโซบะมาจนถึงทุกวันนี้

ผลิตภัณฑ์ที่น่าสนใจอีกอย่างหนึ่งของโอคุทามะในฐานะที่เป็นพื้นที่ที่มีน้ำบริสุทธิ์ก็คือวาซาบิโอคุทามะ ซึ่งเป็นพืชที่การเพาะปลูกมีความรุ่งโรจน์มาตั้งแต่สมัยเอโดะ เนื่องจากน้ำพุที่โอคุทามะมีออกซิเจนสูง ทำให้สภาพแวดล้อมในการเพาะปลูกวาซาบิมีความสมบูรณ์แบบ ในขณะที่อุณหภูมิของน้ำที่เย็นก็ทำให้วาซาบิกระชับและฉุนมากขึ้นด้วย ซึ่งผลลัพธ์ก็คือวาซาบิมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมและเป็นของขวัญจากธรรมชาติ ทั้งนี้ วาซาบิดังกล่าวได้ถูกนำมาใช้เป็นส่วนผสมของซูชิเอโดมาเอะและเป็นส่วนประกอบสำคัญของวัฒนธรรมอาหารของโตเกียวอีกด้วย

หมู่เกาะอิซุประกอบด้วยเกาะส่วนตัวมากกว่า 100 เกาะ โดยใช้เวลาอย่างน้อยหกชั่วโมงในการเดินทางจากท่าเรือทาเคชิบะในโตเกียวไปยังเกาะโอชิมะ อีกทั้ง ณ ปัจจุบัน ในหมู่เกาะดังกล่าว มีเกาะที่มีผู้คนอาศัยอยู่จำนวน 9 เกาะ ได้แก่ เกาะโอชิมะ เกาะโทชิมะ เกาะนิอิจิมะ เกาะชิคิเนะชิมะ เกาะโคสึชิมะ เกาะมิยาเกะจิมะ เกาะมิคุระจิมะ เกาะฮาจิโจจิมะ และเกาะอาโอกาชิมะ ทั้งนี้ ด้วยสภาพอากาศอันอบอุ่น น้ำทะเลสีครามของหมู่เกาะอิซุจึงเป็นที่ดึงดูดตาดึงดูดใจของเหล่านักเล่นเซิร์ฟและนักดำน้ำจำนวนมาก ในขณะที่เกาะภูเขาไฟของหมู่เกาะฯ ก็ดึงดูดนักปีนเขาเข้ามาจำนวนมากเช่นกัน

“คุซายะ (ปลาแห้ง)” เป็นอาหารอีกอย่างหนึ่งที่มักถูกกล่าวถึงเมื่อมีการหยิบยกหัวข้อเกี่ยวกับอาหารสุดพิเศษของเอโดะ ซึ่งอาจเป็นเพราะกลิ่นเฉพาะตัวของอาหาร แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าคุซายะนั้นมีต้นกำเนิดมาจากหมู่เกาะอิซุ ทั้งนี้ เนื่องจากหมู่เกาะอิซุเป็นหมู่เกาะภูเขาไฟที่ไม่เหมาะสำหรับการเกษตร หมู่เกาะอิซุจึงต้องจ่ายภาษีที่ดินในรูปแบบของเกลือที่มีคุณค่าซึ่งสามารถเก็บเกี่ยวได้จากทะเล ดังนั้น ในอดีตที่ผ่านมา การถนอมเกลือเพื่อเตรียมปลาแห้งจะต้องมีการใช้น้ำเกลือแช่ปลาซ้ำอยู่หลายครั้ง ซึ่งทำให้ปลาแห้งมีรสชาติที่โดดเด่น ในขณะเดียวกัน เชื่อกันว่า “คุซายะ” ได้รับการตั้งชื่อตาม “คูซายาโมโระ” ซึ่งเป็นอีกชื่อหนึ่งของมุโรอาจิ (ปลาทูแขก) ซึ่งเป็นสายพันธุ์ปลาที่ใช้ทำคุซายะมาแต่ดั้งเดิม อย่างไรก็ตาม ผู้คนบางคนก็คิดว่า “คุซายะ” ได้รับการตั้งชื่อโดยคนขายปลาในสมัยเอโดะเนื่องจากมีกลิ่นฉุน (คูไซ) และด้วยเหตุนี้ จึงมีบางสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าการจินตนาการว่าคนในสมัยเอโดะจะอภิปรายประเด็นนี้อย่างไรบ้าง