จังหวัดวากายามะเป็นที่ตั้งของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อย่างภูเขาโกยะและสามศาลเจ้าใหญ่แห่งคุมาโนะ ซึ่งเป็นมรดกโลกที่เป็น "สถานที่ศักดิ์สิทธิ์และเส้นทางแสวงบุญในเทือกเขาคิอิ" ในอดีตสามเณรและผู้สักการะจำนวนมากจะพากันเดินทางไปตามเส้นทางแสวงบุญในพื้นที่

ตัวอย่างหนึ่งคือ "นาเรซูชิ" ไทระ โนะ โคเรโมริ ผู้ลี้ภัยของเผ่าไทระที่มากบดานในอาริดะได้มาขออาหารจากชาวบ้านขณะนำกองทหารออกจากหมู่บ้าน ในยุคนั้นข้าวยังขาดแคลนอยู่ ชาวบ้านจึงห่อข้าวสุกปริมาณเล็กน้อยและปลาแมคเคอเรลเค็มในใบไม้ให้แก่ผู้ลี้ภัย ไม่กี่วันต่อมา เมื่อผู้ลี้ภัยแกะห่อข้าวก็พบว่าข้าวเกิดการหมักและให้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้ข้าวมีรสอร่อยมาก กล่าวกันว่านี่คือที่มาของ "นาเรซูชิ" หลังจากกินคำใหญ่แล้ว การเคี้ยวขิงที่แช่ในน้ำส้มสายชูหวานนั้นอร่อยจริง ๆ

นอกจากนี้ เขตโอโตะในทานาเบะก็เป็นต้นกำเนิดของอีกหนึ่งเรื่องราวที่น่าสนใจ ในเทศกาลปีใหม่ ธรรมเนียมอย่างหนึ่งของที่นี่ไม่ใช่การกินขนม "โมจิ" แต่เป็น "โบริ" หรือหัวที่เกิดจากลำต้นเผือกที่อยู่ใต้ดิน โบริใช้เวลาทำสองวัน เมื่อเสร็จแล้วจะเสิร์ฟในจานเคลือบ ในช่วงศตวรรษที่ 14 กลุ่มนักพรต "ยามาบุชิ" บนภูเขาได้ไปเยือนหมู่บ้านโอโตะและขอขนม "โมจิ" แต่ชาวบ้านตอบปฏิเสธตามกฎของหมู่บ้าน ต่อมาชาวบ้านก็พบว่าหนึ่งใน "ยามาบุชิ" นั้นคือเจ้าชายโอโตโนมิยะ โมริโยชิ พระราชโอรสของจักรพรรดิโกไดโงะ เพื่อเป็นการขอโทษสำหรับความไม่สุภาพของพวกเขา ชาวบ้านจึงได้หยุดทำขนม "โมจิ" ในวันปีใหม่และเปลี่ยนมากิน "โบริ" แทน

ในบทความนี้ เราจะแบ่งจังหวัดออกเป็นสามภาค ได้แก่ ภาคกลาง ภาคเหนือ และภาคใต้ และแนะนำวัฒนธรรมการทำอาหารของแต่ละพื้นที่ให้คุณได้รู้จัก

กล่าวกันว่า "คาคิโนฮะซูชิ" มีต้นกำเนิดมาจากเมืองฮาชิโมโตะซึ่งเป็นพื้นที่ผลิตลูกพลับ เมนูนี้ทำจากกุ้งและปลาแมคเคอเรลแช่เกลือวางบนข้าวแล้วห่อด้วยใบพลับซึ่งมีฤทธิ์เป็นยาสมานแผล "คาคิโนฮะซูชิ" ถูกเสิร์ฟเป็นอาหารในเทศกาลฤดูใบไม้ร่วง การใช้ใบพลับที่มีคุณสมบัติต้านเชื้อแบคทีเรียห่อปลาแมคเคอเรลที่มีราคาแพงในสมัยนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เน่าเสียง่ายขณะขนส่งขึ้นเหนือทางแม่น้ำคิโนกาวะนั้นนับเป็นตัวอย่างของภูมิปัญญาของคนโบราณ ในครัวเรือนสมัยใหม่ "คาคิโนฮะซูชิ" นิยมรับประทานกันทุกวัน โดยใช้วัตถุดิบในชีวิตประจำวันอย่างเห็ดชิตาเกะปรุงสุกและลูกชิ้นปลา "คามาโบโกะ"

นอกจากนี้ ฮาชิโมโตะยังมีอาหารพื้นเมืองที่เรียกว่า "มาโบโรชิ โนะ ฮาตากมโบะ" ที่เป็นรากโกโบขนาดใหญ่ ยาวถึง 1 เมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 5-10 ซม. สายพันธุ์ที่ใช้ก็ไม่ใช่สายพันธุ์พิเศษอะไร ต้นโกโบทั่วไปที่ปลูกในดินสีแดงของพื้นที่นิชิฮาตะที่เชิงเขาโกยะจะโตขึ้นมามีขนาดอ้วนใหญ่อยู่แล้ว เนื่องด้วยขนาดที่ใหญ่นี้เอง ต้นโกโบจึงยากต่อการเพาะปลูกและเก็บเกี่ยว และมีการผลิตในปริมาณที่น้อยลงนับตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 20 อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เริ่มมีการฟื้นฟูการเพาะปลูกโกโบมากขึ้น รากโกโบมีเนื้อสัมผัสนุ่มและกลิ่นหอม เข้ากันได้ดีกับเมนูจำพวกตุ๋น เมื่อไม่นานมานี้ได้มีการคิดค้นวิธีการกินแบบใหม่ขึ้นมา นั่นคือ "ฮาตากมโบซูชิ" ที่เป็นการยัดข้าวผสมน้ำส้มสายชูใส่เข้าไปในรากโกโบที่หั่นเป็นชิ้นกลม ๆ

ยูอาสะโชที่ตั้งอยู่ทางใต้ของอาริตะเป็นแหล่งกำเนิดของ "คินซันจิมิโสะ" ในตอนต้นศตวรรษที่ 13 มหาปุโรหิตจากวัดโคโคคุจิในเมืองยูระได้นำวิธีการทำมิโสะชนิดนี้มาสอนกับชาวเมืองยูอาสะโชหลังจากที่ได้เรียนรู้วิธีการผลิตในประเทศจีน นอกจากส่วนผสมอย่างถั่วเหลืองและยีสต์ "โคจิ" แล้ว สามารถใส่วัตถุดิบ เช่น มะเขือม่วง แตงกวา และใบงาสับละเอียดเพิ่มได้ตามความชอบเพื่อสร้าง "รสชาติประจำร้าน" หรือ “รสชาติประจำบ้าน” ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ทะเลคุมาโนะนาดะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยปลาที่มีเนื้อแน่นเพราะกระแสน้ำคุโรชิโอะที่ไหลเชี่ยว ที่นี่เป็นแหล่งจับปลาหลากหลายสายพันธุ์ เช่น ปลาทูน่า ปลาโอแถบ ปลาทูแขก และปลาแมคเคอเรล นอกจากนั้นแล้ว การล่าวาฬแบบดั้งเดิมและการทำประมงเบ็ดราวทูน่ายังคงดำเนินเรื่อยมาในไทจิโชและในนาจิคัทสึอุระโช

ในสมัยโบราณ ชาวนาในเขตเทือกเขาคุมาโนะทำอาชีพประมง เกษตรกรรม และป่าไม้ ด้วยชีวิตการทำงานที่ยุ่งวุ่นวายตลอดเวลา กล่องเบนโตะเป็นสิ่งที่อำนวยความสะดวกมากเพราะสามารถแบ่งกินได้ตลอดทั้งวัน "เมฮาริซูชิ" คือเมนูข้าวที่ห่อด้วยผักกาดเขียวดอง เดิมทีเมนูนี้จะทำเป็นจานใหญ่มาก แต่ปัจจุบันนิยมทำให้มีขนาดเล็กและกินง่าย ด้านในคุณจะพบกับวัตถุดิบที่หลากหลาย เช่น ผักกาดเขียวดองสับ บ๊วยดอง ปลาโอแห้งป่น และอื่น ๆ