วัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของทตโตริยังมีชีวิตอยู่ในโซนิที่กินในช่วงปีใหม่ ตำนานกล่าวว่าสีแดงของถั่วอะซูกิมีพลังในการปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย โดยเฉพาะในเขตชายฝั่ง ซุปอะซูกิจะถูกเติมน้ำตาลทรายให้หวานเพื่อทำเป็นอะซูกิโซนิที่คล้ายกับเซนไซหรือซุปถั่วแดง ปกติแล้วจะใส่ขนมโมจิลูกเล็ก ๆ ลงในโซนิด้วย แต่ในมิซาซะที่อยู่ทางตอนกลางของจังหวัดจะใส่โทชิโมจิหรือโมจิที่ทำจากเกาลัดและข้าว

อาหารท้องถิ่นที่นี่ใช้ประโยชน์จากความอุดมสมบูรณ์ของท้องทะเลอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นกัมฉะจิรุ, อากาเงเรโนโคมาบุริ, ฮาตะฮาตะซูชิ, อิวาชิดังโงะ, อาโกะชิคุวะ และซุรุเมะโนโคจิซุเกะ อุตสาหกรรมป่าไม้เป็นอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ในพื้นที่ภูเขา ซึ่งมีป่าไม้ที่ได้รับการจัดการอย่างดีแผ่กระจายไปทั่ว ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง สามารถเก็บเกี่ยวลูกพลับ เกาลัด เห็ด และพืชป่าได้ ในขณะที่แม่น้ำก็ชุกชุมไปด้วยปลา เช่น ปลาอายุและปลาตะเพียนญี่ปุ่น ที่นี่ อาหารขึ้นชื่อในท้องถิ่นอย่างคาคิโนฮาซูชิและโทชิโมจินำวัตถุดิบจากภูเขามาใช้ประโยชน์ได้เป็นอย่างดี

วัตถุดิบที่ใช้ในดงโดโรเกะประกอบด้วยแครอท โกโบ กระเทียมต้น ผักตามฤดูกาล เห็ดชิตาเกะตากแห้ง และอาบุระอาเกะหรือเต้าหู้แผ่นทอด เมื่อก่อนเมนูนี้จะใช้ผักทำเท่านั้น แต่หลังจากเริ่มเลี้ยงไก่ในสมัยโชวะก็มีการใส่เนื้อไก่ลงไปด้วย นอกจากนั้นแล้ว การแพร่หลายของหม้อหุงข้าวในสมัยโชวะตอนกลางยังทำให้วิธีการทำเมนูนี้เปลี่ยนจากเดิมที่อบทุกอย่างพร้อมกันเป็นผสมกันหลังจากปรุงสุกแล้ว ดังนั้น อาหารพื้นเมืองชนิดนี้จึงได้รับการสืบสานมาเรื่อยในขณะที่มีการปรับให้เข้ากับยุคสมัยไปพร้อม ๆ กัน ความสามารถในการปรับตัวนี้อีกทั้งความสะดวกของการทำในหม้อหุงข้าว ผนวกกับความสามารถในการหาวัตถุดิบอย่างง่ายดายในทุกฤดูกาล จึงทำให้อาหารจานนี้เป็นที่โปรดปรานมาจนถึงปัจจุบัน

นอกจากนี้ คุณลักษณะพิเศษของดินทรายตามแนวชายฝั่งทะเลญี่ปุ่นก็เป็นแหล่งเพาะปลูกกระเทียมต้นญี่ปุ่นและมันเทศที่ดี ในขณะที่หน้าดินดำร่วนซุยที่พบในที่ราบเชิงเขาไดเซ็นก็เหมาะกับการปลูกแตงโม

ภูเขาไดเซ็นคือยอดเขาที่สูงที่สุดในภูมิภาคชูโกคุ และมีอีกชื่อหนึ่งว่าโฮกิไดเซ็น ซึ่งตั้งตามชื่อเดิมของภาคตะวันตกที่เรียกว่า "โฮกิโนะคูนิ" การเกษตรของที่นี่เป็นไปได้ด้วยดีบนดินที่อุดมสมบูรณ์บริเวณเชิงเขา ทั้งยังได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยสายน้ำจากภูเขาและหน้าดินดำร่วนซุย อาหารท้องถิ่นที่เป็นมรดกตกทอดของที่นี่มีการใช้ข้าวและพืชผักที่เพาะปลูกอย่างคุ้มค่า ที่ชายฝั่งเป็นคาบสมุทรยูมิกาฮามะที่เป็นส่วนโค้งเว้าเข้าไปในทะเล ขนาบสองข้างด้วยอ่าวมิโฮะและนากาอุมิ อุตสาหกรรมประมงที่นี่ชุกชุมไปด้วยปูหิมะสีแดง ส่วนอุตสาหกรรมการเกษตรที่แข็งแกร่งก็ปลูกมันฝรั่งในดินทราย เมนูอย่างอิโมโบตะหรือโบตะโมจิชนิดหนึ่งที่ใช้มันเทศคืออาหารที่เป็นมรดกตกทอดกันมาอย่างช้านาน

ในบรรดาอาหารท้องถิ่นที่ใช้เต้าหู้มีจานหนึ่งที่เรียกว่าอิตาดากิ ซึ่งทำโดยใส่ข้าวและผักเข้าไปในเต้าหู้ทอดแล้วนำไปนึ่ง แม้ว่าจะมีหน้าตาคล้ายกับอินาริซูชิ แต่ก็มีวิธีการเตรียมที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง คือ นำข้าว แครอท และรากโกโบยัดไส้เข้าไปในเต้าหู้ทอดชิ้นใหญ่ จากนั้นนำไปนึ่งกับน้ำสต็อกช้า ๆ ในยูมิกาฮามะทางตะวันตกส่วนใหญ่แล้วเมื่อใดก็ตามที่มีงานพิเศษ แต่ละครัวเรือนจะทำอาหารจานนี้และนำไปแจกจ่ายให้กับคนในหมู่บ้าน เมนูนี้ทำขึ้นครั้งแรกเมื่อครั้งที่ข้าวเป็นของมีราคา อาหารจานนี้จึงถือเป็นการฉลองอย่างแท้จริง ดังนั้นบางคนจึงกล่าวว่าเมนูนี้ถูกตั้งชื่อว่าอิตาดากิเพราะต้องการให้ผู้รับ "รับอย่างเคารพนอบน้อม" จากคำว่า "อิตาดากุ" ในภาษาญี่ปุ่น บางคนก็ว่าเป็นเพราะรูปร่างที่คล้ายกับยอดเขาไดเซ็น จึงถูกตั้งชื่อตามนั้น ("อิตาดากิ" อีกความหมายหนึ่งแปลว่า "ยอดเขา")