จังหวัดนี้มีขนาดพื้นที่เล็กที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ซึ่งแน่นอนว่าพื้นที่เกษตรกรรมย่อมมีจำกัด แต่ภายใต้ภาวะที่ไม่เป็นใจเหล่านี้ ภูมิปัญญาและความเฉลียวฉลาดในการเอาชีวิตรอดของผู้คนได้ถูกยกระดับและนำพาให้พวกเขาพัฒนาการเกษตรในคางาวะ ตัวอย่างเช่น ในสมัยก่อนมักนิยมปลูกถั่วปากอ้าบนคันนาเพื่อใช้พื้นที่เพาะปลูกอย่างมีประสิทธิภาพ “โชยุ มาเมะ” คืออาหารอันโอชะที่ผสมถั่วปากอ้าที่หวานและนุ่มนวลนี้กับเหล้าสาเกท้องถิ่นหลายชนิด อาหารจานนี้ทำโดยการนำถั่วปากอ้าไปย่างและแช่ไว้ในซอสเครื่องปรุงที่ทำจากซีอิ๊วหรือน้ำตาลเคี่ยวข้ามคืน พอถึงโอกาสพิเศษเช่นกิจกรรมของเหล่าเกษตรกรหรือเทศกาลหมู่บ้าน จะเสิร์ฟอาหารชนิดนี้คู่กันกับเหล้าสาเก และด้วยเหตุที่เป็นอาหารที่สามารถเก็บได้นาน มันจึงเป็นจานเคียงที่เข้ากันได้ดีในวันธรรมดาเช่นกัน

มีการเพาะปลูกอยู่บนทุ่งราบและมีการทำประมงบริเวณชายฝั่ง และอุด้งคือเมนูที่ใช้ประโยชน์จากทรัพยากรท้องที่เหล่านี้มากที่สุด ฤดูหนาวอากาศไม่รุนแรงและเหมาะแก่การปลูกข้าวบาร์เลย์ มีการผลิตเกลือบนชายฝั่งน้ำตื้น ปลาแอนโชวีที่จับได้จากทะเลเซโตะในนำมาใช้แทนปลาซาร์ดีนตากแห้งเพื่อทำดาชิ มีการปลูกต้นหอมทั่วพื้นที่จังหวัด และเกาะโชโดชิมะขึ้นชื่อในเรื่องการผลิตซีอิ๊ว วัตถุดิบที่จำเป็นสำหรับอุด้งทั้งหมดสามารถหาได้ใกล้ ๆ มันคืออาหารประจำถิ่นของจังหวัดที่ถือกำเนิดจากสภาพภูมิอากาศและลักษณะทางธรรมชาติของคางาวะ

ขนมหวานดั้งเดิมชื่อว่าอุซุมากิ โมจิ มีที่มาจากฮิเคตะที่ตั้งอยู่ติดกับเขตเมืองนารุโตะในจังหวัดโทกูชิมะ และยังคงได้รับการสืบทอดมาตั้งแต่สมัยโบราณ ขนมหวานชนิดนี้กล่าวกันว่าเป็นตัวแทนของกระแสน้ำวนนารุโตะ ทำโดยการใช้แป้งข้าวเจ้าสีชมพูนุ่ม ๆ ห่อไส้ถั่วบด เพื่อสื่อถึงความรู้สึกของชาวประมงจากฮิเคตะที่เสียพื้นที่ทำประมงจากการต่อสู้กับกระแสน้ำวนนารุโตะในสมัยเอโดะ ปัจจุบันขนมชนิดนี้ใช้เพื่อเพิ่มความสดใสให้งานฉลองในเทศกาลตุ๊กตา

เขตชูซังเป็นที่ตั้งของทุ่งราบซานุกิที่แผ่ขยายและมีปริมาณน้ำจืดน้อย ดังนั้น ในอดีตจึงมีการใช้อ่างเก็บน้ำหลายแห่งสำหรับกักเก็บน้ำเพื่อใช้ในการเกษตร ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงถึงฤดูหนาวที่การเก็บเกี่ยวข้าวสิ้นสุดลงแล้ว จะมีการ “สูบอ่างเก็บน้ำ” ซึ่งทำให้สามารถจับปลาน้ำจืดจำนวนมากเช่นปลาไนและปลาคาร์ปไม้กางเขนได้ตอนที่ปล่อยน้ำออกจากอ่างเก็บน้ำ ช่วงระหว่างเดือนมิถุนายนถึงเดือนกรกฎาคมเป็นช่วงที่สามารถจับปลาหมูได้ก่อนจะมีการปลูกข้าว ซึ่งจะเป็นฤดูของการทำ “โดโจจิรุ” (ซุปปลาหมู) แสนอร่อย ปลาหมู ผัก และเส้นอุด้งอวบ ๆ จะถูกนำมาต้มรวมกันในหม้อใบใหญ่ และเป็นธรรมเนียมที่ต้องรับประทานพร้อมหน้ากันในหมู่บ้านและการรวมกลุ่มต่าง ๆ นี่คืออาหารชูกำลังเพื่อป้องกันความเหนื่อยล้าจากอุณหภูมิในฤดูร้อน

เขตเซซังตั้งอยู่ทางตะวันตกสุดของจังหวัด ล้อมรอบด้วยภูเขาทั้งสามด้าน ด้านในมีที่ราบมิโตโยะที่แผ่ขยายจากตีนเขาไปจรดทะเล ที่ราบมิโตโยะมีอากาศอบอุ่นและดินอุดมสมบูรณ์ อีกทั้งภัยธรรมชาติก็มีน้อย ทำให้เกษตรกรรมมีความเจริญถึงขีดสุดในพื้นที่นี้ มีการปลูกพืชผักเช่นข้าวสาลี บรอกโคลี และผักกาดหอม หมุนเวียนไปกับข้าวเจ้า

สำหรับพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือหันหน้าออกสู่ทะเลเซโตะใน จะมีเกาะอิบุกิจิมะที่ตั้งอยู่ในทะเลฮิอุจินาดะทางตะวันตกของเมืองคันอนจิ ซึ่งเป็นแหล่งประมงชั้นดีสำหรับการตกปลาแอนโชวี มีการตกปลาชนิดนี้มาตั้งแต่สมัยเอโดะเพื่อใช้ในการทำปลาแห้ง “อิริโกะ”

ที่ศาลจ้าอุงะในโทโยนากะโจ เมืองมิโตโยะ มีการเสิร์ฟซุปเอบิมิโซะที่ทำจากกุ้งชิบะในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง กุ้งจะถูกสับละเอียดด้วยมีดตั้งแต่หัวถึงหางโดยไม่มีส่วนใดเหลือทิ้ง ใช้แม้กระทั่งน้ำซาวข้าวเพื่อให้ได้ความเข้มข้น นี่คือเมนูท้องถิ่นที่ทำให้รู้สึกถึงความสำนึกของผู้คนในอดีตต่อความโอบอ้อมอารีของธรรมชาติ