การประมงของจังหวัดซากะเจริญเติบโตบนของขวัญทางธรรมชาติจากทะเลทั้งสองแห่งนี้มาตั้งแต่อดีตแล้ว อย่างไรก็ตาม ทะเลทั้งสองแห่งต่างมีลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งส่งอิทธิพลต่างกันต่อการประมงและวัฒนธรรมอาหารในพื้นที่ กระแสน้ำทสึชิมะที่ไหลผ่านทะเลเกงไกซึ่งถือเป็นหนึ่งในพื้นที่การประมงที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในโลกได้ทำให้อุตสาหกรรมการล่าวาฬเจริญรุ่งเรืองมากตั้งแต่สมัยเอโดะมาจนถึงสมัยหลังสงคราม ในอดีตมีคำกล่าวที่ว่าวาฬหนึ่งตัวสามารถชุบชีวิตหมู่บ้านชาวประมงได้ทั่วทั้งเจ็ดหาด ในสมัยก่อนวาฬเป็นแหล่งอาหารที่มีคุณค่า ทุกส่วนของวาฬตั้งแต่เนื้อไปจนถึงอวัยวะและไขมันถูกนำมาบริโภคจนหมดโดยไม่เสียเปล่า นอกเหนือจากการเป็นแหล่งอาหารแล้ว ซี่กรองของวาฬบาลีนยังถูกนำมาทำเป็นคันเบ็ดและบาลานซ์สปริง ส่วนไขมันวาฬถูกนำมาใช้เติมน้ำมันตะเกียงและทำสบู่เพื่อการหาเลี้ยงชีพของผู้คน หลังจากมีการห้ามการล่าวาฬ ทะเลเกงไกก็กลับมามีชื่อเสียงในเรื่องหมึกและปลาจานแดงของเมืองโยบุโกะ

จังหวัดซากะมีสภาพอากาศอบอุ่น การเพาะปลูกข้าวในจังหวัดจึงมีมาอย่างยาวนานแล้ว หลักฐานยืนยันข้อเท็จจริงนี้คือโบราณสถานนาบาตาเกะที่เป็นมรดกตกทอดของนาข้าวที่เก่าแก่ที่สุดในญี่ปุ่น ที่ราบซากะซึ่งเกิดจากการปรับปรุงที่ราบน้ำทะเลขึ้นถึงของทะเลอาริอาเกะให้เป็นพื้นที่ทำประโยชน์นั้นอัดแน่นไปด้วยดินดีที่อุดมไปด้วยแร่ธาตุ ทำให้ที่นี่เป็นหนึ่งในพื้นที่เพาะปลูกข้าวที่ดีที่สุดในญี่ปุ่น ซากะมีแบรนด์ข้าวที่ผลิตเองมากมาย เช่น ข้าว "ซากะบิโยริ" ที่อร่อยจนได้รับรางวัลอันดับหนึ่งในระดับ "Special A" (อ้างอิงจาก "อันดับข้าวที่อร่อยที่สุด" ที่เผยแพร่โดยสมาคมตรวจสอบข้าวญี่ปุ่น) ติดต่อกันถึง 10 ปีตั้งแต่ปี 2010 ถึง 2019 ที่ราบซากะเคยประสบปัญหาขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงในอดีต จึงนำไปสู่การก่อสร้างลำห้วยเพื่อการชลประทาน ลำห้วยเหล่านี้ไม่เพียงช่วยส่งเสริมการเพาะปลูกข้าวเท่านั้น แต่ยังเป็นที่อยู่อาศัยของปลาน้ำจืดมากมายอีกด้วย ด้วยเหตุนี้ วัฒนธรรมการทำอาหารที่เน้นปลาน้ำจืดเป็นหลักอย่างเช่นปลาทอง (Crucian Carp) และปลาคาร์ปจึงเกิดการพัฒนาขึ้นในท้องถิ่น โดยมีเมนูที่โดดเด่นคือ "ฟุนันโคกุอิ" ที่เสิร์ฟในฮามามาชิของนครคาชิมะ เมนูนี้จะนำปลาทอง (Crucian Carp) ไปพันสาหร่ายและตุ๋นกับหัวไชเท้าไดกอนและรากโกโบ เชื่อกันว่าเมนูนี้ถูกคิดค้นขึ้นเพื่อใช้ปลาทองแทนปลาจานซึ่งมีราคาแพงและหาจับยากในทะเลอาริอาเกะ

ภูเขาเซฟูริมีความสูง 1,055 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล มองเห็นทิวทัศน์ที่ทอดยาวของแนวชายฝั่งทะเลเกงไก นอกจากยอดเขาเซฟูริที่สูงที่สุดแล้ว เทือกเขาเซฟูริยังมียอดเขาอื่น ๆ เช่น เขาคิซัน คุเซมบุยามะ อิชิดานิยามะ และไรซันจากตะวันออกจนถึงตะวันตก เทือกเขาเซฟูริขึ้นชื่อเรื่องยอดเขาที่ไม่สูงชันและลักษณะภูมิศาสตร์ที่เป็นพื้นที่ราบ จึงกลายเป็นสถานที่ยอดนิยมสำหรับการปีนเขาและเดินป่า นอกจากนี้ยังมีของขึ้นชื่อคือ "คาคิโนะเร็น" (ม่านลูกพลับ) ที่เป็นจุดเด่นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่พบเห็นได้ในพื้นที่นี้มานานกว่า 300 ปี ชื่อนี้มีที่มาจากการตากแห้งลูกพลับโดยการใช้มือปอกเปลือกลูกพลับทีละลูกแล้วนำไปแขวนเป็นแถว ๆ ดูคล้ายม่าน ขั้นตอนการตากลูกพลับนี้ใช้เวลาประมาณ 30 ถึง 40 วัน โดยเริ่มตั้งแต่ปลายฤดูใบไม้ร่วง เมื่อเสร็จแล้วจะได้ลูกพลับแห้งที่มีเนื้อเหนียวนุ่มซึ่งเป็นผลมาจากความต่างของอุณหภูมิในเทือกเขาเซฟูริ เมื่อก่อนชาวสวนบางคนนิยมทำ "ม่านลูกพลับ" เป็นธุรกิจภายในครอบครัวในฤดูหนาว แต่เดี๋ยวนี้มีน้อยครัวเรือนแล้วที่ทำม่านลูกพลับ อย่างไรก็ตาม "ม่าน" เหล่านี้บางครั้งก็นำมาแขวนตามสถานีรถไฟและร้านค้าริมถนนเมื่อมีงาน ลูกพลับตากแห้งยังเป็นวัตถุดิบที่นิยมเสิร์ฟในระหว่างรับประทานอาหาร เช่นเมนู "โฮชิงากินามาสุ" อาหารข้างเคียงที่เสิร์ฟลูกพลับตากแห้งกับหัวไชเท้าไดกอนราดด้วยน้ำส้มสายชู

จังหวัดซากะมีชื่อเสียงในฐานะพื้นที่การผลิตเครื่องปั้นดินเผาอย่างมากจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเมืองเครื่องปั้นดินเผาเลยก็ว่าได้ สไตล์เครื่องปั้นดินเผาที่มีชื่อเสียงมีทั้งเครื่องเคลือบอาริตะ เครื่องเคลือบอิมาริ เครื่องเคลือบคารัทสึ และเครื่องเคลือบวาจิมะ เครื่องเคลือบอาริตะที่โด่งดังที่สุดนั้นผลิตในเมืองอาริตะ เริ่มผลิตเป็นครั้งแรกในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 และเตาเผาโบราณตั้งแต่สมัยนั้นยังคงใช้กันอยู่ในปัจจุบัน เครื่องเคลือบจะถูกนำเข้าเตาเผาที่อุณหภูมิสูงกว่า 1,000 องศาเซลเซียสและปรับปริมาณออกซิเจนภายในเตา การทำเครื่องปั้นดินเผาจะใช้เวลาเผาประมาณ 30 ถึง 50 ชั่วโมง ซึ่งในระหว่างนั้นจะมีการเสิร์ฟซุปพื้นเมืองที่ส่งต่อสูตรกันจากรุ่นสู่รุ่นที่มีชื่อว่า "ยูกิ โนะ ทสึยุ" เป็นของว่างตอนกลางคืนให้กับช่างที่ผลัดกันมาคุมขั้นตอนการเผา เมนูนี้ทำจากหัวไชเท้าไดกอนขูดหยาบผสมกับแป้งโมจิในซุปมิโสะ กล่าวกันว่าเมนูนี้นิยมรับประทานในหมู่ช่างที่คอยคุมไฟในคืนที่หนาวเย็น เมนูพื้นเมืองอีกหนึ่งอย่างที่เป็นมรดกตกทอดในอาริตะคือ "โกโดฟุ โนะ โกมาโชยุคาเกะ" ที่เป็นการผสมแป้งเท้ายายม่อมลงในนมถั่วเหลืองเพื่อให้กลายเป็นก้อน

การเพาะปลูกข้าวบาร์เลย์ได้รับความนิยมมากเป็นพิเศษในตอนนั้น และในช่วงที่อาหารหลักอย่างข้าวหรือโจ๊กขาดแคลน ผู้คนจะเปลี่ยนมากิน "ทสึนกิดาโงะจิรุ" แทน เมนูนี้คือซุปที่ทำจากเกี๊ยวแป้งสาลีและใส่ผักตามฤดูกาลเยอะ ๆ เมนูนี้มีชื่อเรียกแตกต่างกันตามรูปทรงของเกี๊ยวและพื้นที่ที่ทำอาหาร ในส่วนอื่นของเกาะคิวชู เมนูนี้นิยมรับประทานเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นในวันที่มีอากาศหนาวและกินเป็นของว่างเวลาชาวนาพักผ่อนจากงานเกษตร