ภาคตะวันตก

แซลมอน ถั่วเหลือง หัวไชเท้า เต้าหู้ทอด แครอท สาเกลี

“ชิโมสึคาเระ” เป็นอาหารท้องถิ่นทางตะวันตกของอิบารากิที่ประกอบด้วยหัวปลาแซลมอนของปีใหม่ที่เหลือ ถั่วที่เหลือจากเซ็ตสึบุน (3 กุมภาพันธ์) และผักต้มในสาเกลี ด้วยการใช้ของเหลือจากวันปีใหม่อย่างเต็มที่ จานนี้จึงเปี่ยมด้วยภูมิปัญญาของบรรพบุรุษของเรา อันเป็นเลิศในด้านโภชนาการและการเก็บรักษาในช่วงฤดูหนาว ในบางพื้นที่ยังเป็นที่รู้จักกันในนาม "สุมิตูคาเระ" นอกจากนี้ "ชิโมสึคาเระ" ยังทำขึ้นในส่วนของจังหวัดโทจิงิ ไซตามะ และชิบะ เนื่องจากประวัติศาสตร์เก่าแก่มาก จึงมีหลายทฤษฎีเกี่ยวกับที่มาของชื่อดังกล่าว เนื่องจากเป็น ในนิทานเช่น "อุจิ ชุย โมโนกาตาริ" (รวมนิทานญี่ปุ่นยุคกลาง) ที่เขียนในสมัยคามาคุระ (1185 - 1333) มีทฤษฎีที่เรียกว่า "ชิโมสึคาเระ" เนื่องจากประเพณีของครอบครัวของชิโมสึเกะ-โนะ-คุนิ (ปัจจุบันคือจังหวัดโทจิงิ) และอีกทฤษฎีหนึ่งบอกว่าเป็นเพราะกรรมวิธีการทำคือ “สุมิทาเกะ” (ดองในน้ำส้มสายชู) จานนี้ทำในปริมาณมากในหม้อใบใหญ่และแต่ละตระกูลก็มี รสชาติของตัวเอง เป็นเรื่องปกติที่จะแจกจ่าย "ชิโมสึคาเระ" ที่เหลือให้กับเพื่อนบ้านและว่ากันว่าการกิน "ชิโมสึคาเระ" ในจำนวนเจ็ดครอบครัวจะป้องกันไม่ให้คุณป่วย

เป็นอาหารที่มักทำในวันขี่ม้าแรกของเดือนกุมภาพันธ์ และในสมัยก่อนถือว่าเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจที่จะทำในวันอื่นๆ "ชิโมสึคาเระ" ที่ทำในวันขี่ม้าครั้งแรกถูกใส่ลงในกระดาษห่อฟางอันใหม่และเสนอให้กับอินาริซังพร้อมกับ "เซกิฮัง" (ข้าวแดง) ประเพณีคือการสวดอ้อนวอนขอให้เกิดอัคคีภัยและความปลอดภัยของครอบครัว เชื่อกันว่าหัวปลาแซลมอนจะช่วยขับไล่สิ่งเลวร้ายออกไป และเนื่องจากถั่วเซ็ตสึบุนยังหมายถึง "ทำลายวิญญาณชั่วร้าย" จึงได้กิน "ชิโมสึคาเระ" เป็นเครื่องรางนำโชค

หัวไชเท้า Daikon, แครอท และเต้าหู้ทอดหั่นเป็นเส้นขูดหยาบด้วยเครื่องขูดไม้ไผ่ที่มีใบมีดคมที่เรียกว่า "Oni Oroshi" จากนั้นเคี่ยวกับถั่วเหลืองและหัวปลาแซลมอนในกากสาเกและน้ำซุป ที่ขูดหัวหอมทำจากไม้ไผ่ ทำให้ถ่ายเทความร้อนไปยังส่วนผสมได้ยาก นอกจากนี้ ผักยังขูดหยาบกว่าหัวไชเท้าขูดทั่วไป เพื่อไม่ให้น้ำส่วนเกินไหลออกมาและรู้สึกเนื้อสัมผัสของผักได้อย่างแน่นหนาเมื่อรับประทาน หากคุณไม่มีหัวปลาแซลมอน คุณสามารถใช้เนื้อปลาแซลมอนได้
สามารถรับประทานได้หลากหลาย เช่น กับข้าวหรือเป็นอาหารว่างสำหรับชงชา ในบางพื้นที่ "ชิโมสึคาเระ" แช่แข็งสามารถรับประทานเป็นของว่างพร้อมสาเกร้อนขณะนั่งในโคทัตสึ (โต๊ะญี่ปุ่นแบบญี่ปุ่นที่มีโคทัตสึเหนือเตาผิง)

รสชาติและรูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของอาหารอันโอชะในท้องถิ่นนี้สามารถแบ่งรสชาติได้ แต่เตรียมมาอย่างดีเพื่อลดกลิ่นคาวและทำให้รับประทานได้ง่ายขึ้น แม้กระทั่งทุกวันนี้ ยังมีพื้นที่ที่มีการแลกเปลี่ยน "ชิโมสึคาเระ" ระหว่างเพื่อนบ้าน